مدینه، مسجد
پیغمبر اکرم(ص)، سالهای اول هجرت: عدهای از اصحاب گرد هم جمع شدهاند و
به آرامی
و شمردهشمرده قرآن تلاوت میکنند. عجب آرامش روحافزایی بر تلاوتشان سایه
افکنده
است! اینها شاگردان بیواسطه پیامبر اکرم(ص) در یادگیری قرآن بودند. چه شد
که این
تلاوتهای ساده و بیپیرایه در طول سالها و قرنها تبدیل به قرائتهای
هنری و
نمایشی شد و گرفتار انبوهی از قواعد و ضروریات دست و پاگیر گردید و نهایتاً
افراد
را از توجه به اهداف و مقاصد نزول این کتاب الهی منصرف کرد؟
هدف در این مقاله، نمایاندن تحقیق و تقلید از دیدگاه مولانا است.ابتدا
نگاهی گذرا
به معنای لغوی و اصطلاحی این دو واژه شده است که در معنای هر دو واژه،
«استحکام و
قدرت و استواری» لحاظ گردیده است.
«قتیبة بن مسلم بن مسلم(که به گمان ایشان مبتکر مناره در مساجد است) در
زمان خلافت
ولید بن عبدالملک ساختن مناره در مساجد را از چینیها آموخت... چینیها در
شهرهای
خود منارههای بلند میساختند و همواره دیدبانی بالای منار، شهر را از نظر
میگذراند تا در هر لحظه که حریقی به وجود میآمد، زود جلوی حریق را
بگیرند».